„W Kościanie, w mil sześć od Poznania w klasztorze Oyców Dominikanów w krużganku jest Krucyfix straszliwy bardzo y żałosny na weyźrzeniu, do skruchy serdeczney grzesznika pobudzający z pewnym skutkiem przyszłej poprawy, z dawności tam postawiony. Był pierwey w Refektarzu nad stołem według zwyczaiu zakonnego, a iż w tey izbie zwykli byli Panowie Ziemianie swe sądy odprawować, ten Krucyfiks rzekł tak do nich: Juste judicate filii hominum (Sprawiedliwie sądżcie, synowie ludzcy). Tym oni przestraszeni tenże Krucyfix z Refektarza wynieśli, a z wielką uczciwością na ołtarzu postawili, gdzie Pan Bóg z miłosierdzia swego wiele czyni dobrodziejstw ludziom utrapionym y umarli bywają wskrzeszeni”. 

Wzmianki o cudownym kościańskim krzyżu (znajdującym się obecnie w ołtarzu głównym Kaplicy Pana Jezusa w Kościanie) pochodzą od jeszcze dwóch innych pisarzy: Sebastiana Kasprowicza w odzie z 1700 r. napisanej ku czci tej relikwii oraz u Felicjana Nowowiejskiego w pracy o klasztorach dominikańskich w Polsce z 1752 r. Kasprowicz wspomina w swej łacińskiej odzie o różnych łaskach, otrzymanych przez wiernych u stóp cudownego wizerunku Pana Jezusa, podaje też wiadomość o umieszczeniu cudownego Krucyfiksu w wielkim ołtarzu świątyni, w nagłówku zaś ody twierdzi, że Krzyż ów wielkiej doznaje czci od wiernych.

Oto tekst tej ody w wolnym pol. tłumaczeniu o. Teodora Kaczewskiego C.ss.R :

Któraż katedra na ziemi

Prawd wzniosłych tyle słyszała?

I któraż słowy takiemi

Mądrości najwyższej brzmiała?

Jak ta świątynia w Kościanie,

Gdzie Chrystus Ukrzyżowany

Sam ludziom głosi kazanie

Mądrości nieporównanej.

On, kiedy sądy nieprawe

Lud biedny ciężko dręczyły,

Sam na się brał jego sprawę

Karcił i pokój dał miły.

Więc w serca wdzięczne się wraża

Ten krzyż i ludu staraniem

Wchodzi na trony Ołtarza

Łask więcej rozdziela na niem;

Bo słuszną rzeczą się zdało,

By Krzyż ten większemi blaski

Otoczyć i większą chwałą

Mnożyć pobożność i łaski.

Ilekroć wszak bólem zdjęty

Lud do stóp ołtarza spieszy,

Wnet Krzyż ten czcigodny, święty

Da ulgę strapionej rzeszy.

Tu grzesznik znajdzie obmycie,

Stąd chory odchodzi zdrowo,

Tu w członki zwątlone – życie

I siły wrócą na nowo.

Tu Chrystus w smutku pociesza

Każdego, kto doń się zbliża;

Tu nawet umarłych wskrzesza

Niezwykła moc tego Krzyża.

Więc pod tem godłem zbawienia

W triumf iść chcemy, o Boże!

Cześć godną Twego imienia

Niesiem i dajem w pokorze.